நினைவுகளின்
பதிவுகளில்
உன்
அழுகுரல் மட்டும்
இன்னமும்
அழியாமல் அழைக்கிறது
என்னை
ஒவ்வொரு இரவின்
விளிம்புகளிலும்
தூரமாய்த்
தூக்கியெறியப்பட்ட
சடலத்தின்
இரத்தச் சதைகளாய்
மேகங்கள்
என் கனவுகளில்
என்னைத்
தின்றுகொண்டிருக்கின்றன
கடிகாரத்தின் பெரிய
முள்
காலத்தைப்
பனிப்போர்வைக்குள்
ஒளித்து வைத்து
சிறிய முள்ளை
நெருப்புச்சங்கரங்களுக்குள்
இட்டு
முனையைத் தீட்டுகிறது
நீ
மென்றுபோட்டச்
சொற்கள்
சொற்களல்ல
அவை
நெருப்பின் முனைகள்
அந்த
முனைகளின்
எங்கோ ஒரு தூரத்தில்
பளபளக்கும்
என் உயிர்மூச்சின்
கவசம்
வானமாய்
மேகமாய்
நிலவாய்
காற்றாய்
தென்றலாய்
பூமியாய்
நிலமாய்
கடலாய்
அலையாய்
எங்கும் நீ
வியாபித்து
என்னொடு
சல்லாபிக்கிறாய்
என்னை உறிஞ்சுகிறாய்
சக்கையாய்
துப்பிவிட்டுப்
போகிறாய்
இன்றுவரை
தேடிக்கொண்டு
பரதேசியாய்த்
திரிகிறேன்
உன் வாசலை
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக