சிறுகதை : படையல் – எம்.சேகர்

சிறுகதை :

படையல் – எம்.சேகர்

‘அன்பு, நீ இங்க தங்கக்கூட வேணாம், கொஞ்ச நேரம் வந்துட்டாவது போ...அது போதும்’

அந்தக் குரல் அடிக்கடி என்னைத் தொந்தரவு செய்துகொண்டேயிருந்தது.  இதுநாள்வரையில் இதைப்பற்றி நான் யோசித்துப் பார்த்ததுகூட கிடையாது. அப்படி யோசிக்க நேரமும் அவசியமும் இருந்ததும் இல்லை.

காலையில் அவசர அவரமாக எழுந்து அலுவலகம் செல்லவே நேரம் சரியாக இருக்கும். தங்கியிருக்கும் அந்த வாடகை வீட்டிலிருந்து அந்த அலுவலகம் அப்படியொன்றும் அதிக தூரமில்லைதான். இருந்தாலும் இந்த நகரத்து வாழ்க்கையில் ஓடிக்கொண்டேயிருக்க வேண்டும். சிறிது தாமதித்தாலும் சற்று நின்று நிதானித்தாலும் நாம் பின் தள்ளப்பட்டுவிடுவோம்.

வீட்டிலிருந்து வெளியாகி சில அடிகள் தூரமே தள்ளியிருக்கும் பேருந்து நிலையத்தைப் பார்த்தேன். மணி இன்னும் ஏழூகூட ஆகவில்லை. இருந்தும் என் மனம் பதட்டத்துடனேயே துடிக்கப் பேருந்து நிலையத்தை நோக்கி நடந்தேன். சிறிது தாமதித்தாலும் பேருந்தில் பலர் என்னை முந்திக்கொண்டு ஏறிவிடுவார்கள். இந்த வழியில் போகும் பேருந்து எப்போதுமே நிரம்பி வழியும். சில சமயங்களில் கூட்டத்தில் முட்டிமோதி பேருந்தில் ஏறவேண்டும். ஒருவர் முதுகில் ஒருவர் அப்படியே ஒட்டிக்கொண்டு பயணிக்கும், அந்தப் பொழுதுகளை அனுபவித்தவர்களுக்கு மட்டுமே தெரியும்.

‘சே, நமக்குன்னு ஒரு வாகனம் இருந்தா எப்படியிருக்கும்?’ என அடிக்கடி தோன்றும் அந்த எண்ணம் இன்றும் தோன்றியது. எடுக்கும் சம்பளம் நான்கு இலக்கத்தில் இருந்தாலும் இதுபோன்ற பெரிய பட்டணத்தில் எல்லாமே பணம்தான். அப்படி இப்படி என்று காசு புரட்டி வாகனத்தை வாங்கினாலும் பெட்ரோல், சாலை வரி, வாகனப் பராமரிப்புச் செலவு, வாகனம் நிறுத்துமிடக் கட்டணம் என இன்னும் எது எதுக்கோ அழுது தொலைக்கவேண்டும். அதையும் தாண்டி தினந்தோறும் வாகன நெரிசலில் சிக்கிச் சின்னாபின்னமாக வேண்டும்.

காலை, அலுவலகத்தில் நுழைந்துவிட்டாலே வேலை நீண்டுகொண்டே இருக்கும். மாலை ஐந்து மாணிக்குப் பிறகுதான் நிம்மதி பெருமூச்சு விடமுடியும். வேலை முடிந்து வீட்டுக்கு வந்து அறையின் மூலையில் சுருட்டி வைக்கப்பட்டிருக்கும் மெத்தையை விரித்து உடலைச் சாய்த்தால்தான் ஓய்வாக இருப்பதை உணரமுடியும்.

அம்மாவின் இறப்பிற்குப் பிறகு கம்பத்திற்குச் சென்றுவருவது படிப்படியாகக் குறைந்து போனது. அப்படியே போனாலும் சிறிது நேரம் அம்மாவின் நினைவில் நெகிழ்ந்து உடனே கிளம்பிவிடுவேன். அங்கு என்னுடன் பேசவும் சிரிக்கவும் எனக்கு ஆறுதல் சொல்லவும் யாருமில்லை. அம்மா இல்லாத அந்த வெற்றிடம் எனக்குத்தான் யாருமில்லையே என்ற எண்ணத்தை எனக்குள் வித்திட ஆரம்பித்திருந்தது. இந்த உணர்வுதான் அம்மாவின் இறப்பிற்குப்பின் எப்போதும் என்னை வாட்டியெடுக்கிறது.

‘அன்பு, உனக்காக உன் அக்காவும் உன் இரண்டு அண்ணன்களும் இருக்காங்க என்பதை மறந்துடாத, அப்பாவும் உன்னை அதிகம் நேசிக்கிறார். வந்துவிடு.’

அந்தக் குரல் மீண்டும் மீண்டும் ஒலித்தது.

‘யாரு.....யாருது, ஏன் என்னை இப்படித் தொந்தரவு செய்கிறீர்கள்? போய்விடுங்கள்’

எனக் கத்தினேன்.

‘டேய், என்னாச்சு?’

கேசுவின் குரல் என் செவிகளுக்கு மிக அருகில் அதிர்ந்தது. திடுக்கிட்டுக் கண்ணைத் திறந்தேன்.

என் வேலையிடத்து நண்பர்கள் கேசு, பழநி என்னை வித்தியாசமாய்ப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.

‘ஒன்றுமில்லை’

‘எல்லாம் சரிதானே’ என்ற கேசு,

‘நீ மாறாதவரை இங்கு எதுவும் மாறப்போவதில்லை’

எனக் கூறிவிட்டு தத்தம் அறைக்குச் சென்றனர்.

நான் என் விழிகளுக்குள் பழையனவற்றை மீண்டும் ஒரு முறை நினைத்துப் பார்த்தேன்.

அதைத் தொடர என்னால் முடியவில்லை. மனம் கனத்தது. அம்மாவின் நினைவைத் தாங்கி நிற்கும் வீட்டை இப்பவே பார்க்கவேண்டும் என மனம் ஏங்கியது. 

தாப்பா சிறுபட்டணத்தையொட்டிய தாப்பா ரோட்டில் அமைந்திருந்த பெக்கான் கெத்தா அதனையொட்டிய கம்பத்து வீடுகள், படித்த கீர் ஜொஹாரி தமிழ்ப்பள்ளி, தாப்பா ரோடு ரயில்வே ஸ்டேசன், பகவதி அம்மன் ஆலயம் அதைச் சுற்றியிருக்கும் ரப்பர் மரக்காடுகளின் இயற்கை மணங்கள் என என் நினைவு தத்தளித்துக்கொண்டிருந்தது. இதையும் மீறி அங்குச் சென்று ஏன் என்னையே நான் காயப்படுத்திக் கொள்ளவேண்டும்?

அங்குப் போனால் அந்த ஆளோட முகத்தைப் பார்க்கணும். அது எனக்குப்  பிடிக்கல.. தெரியும் அந்த ஆளு என் அப்பான்னு. வெறுப்பு. அதீத வெறுப்பு. முடிந்தால் அந்த ஆளை என் நினைவிலிருந்தே அழித்தெடுத்து விடவேண்டும் என்றே என் மனம் துடித்தது.

அம்மாவின் கால் தூசிக்குக்கூட சமமில்லாத அந்த ஆள். எனக்காக எதுவும் செய்யாத அந்த ஆள். எப்படிப் போனா எனக்கென்ன? எனக்கான அம்மாவின் தியாகங்கள் ரொம்ப ரொம்ப பெருசானவை. எனக்காக எதையும் செய்து என் மகிழ்ச்சிக்காகவே தன்னை உருக்கிக் கொண்டவள் அம்மா. எந்தக் குறையும் வைக்காமல் தனித்திருந்தே என்னை ஆளாக்கியவள் அம்மா. தொடக்கப் பள்ளியிலிருந்து பல்கலைக்கழகம்வரை எனக்காக மட்டும் ஓடியோடி உழைத்தவள் அம்மா. அப்பா என்ற அந்த ஆண் என் வாழ்க்கையில் வந்ததேயில்லை.

‘சித்ரா, இப்ப இங்கு எதுக்கு வந்தீங்க? அப்பா கோபித்துக் கொள்ளப்போகிறார்’ அம்மாதான் கேட்டாள்.

அக்கா என்னைவிட ஐந்து வயது மூத்தவள். என் இரண்டு அண்ணன்களான மோகன் மற்றும் ராமனுடன் வீட்டிற்கு வந்திருந்தாள்.

‘அப்பாதான் அம்மாவைப் போய் பார்த்துட்டு வாங்கன்னு, அனுப்பி வச்சார்’

அவர்களின் வரவை நான் பெரிதாகக் கண்டுகொள்ளவில்லை. மேலும் என் அண்ணன்கள் இருவரும் நான் வெறுக்கும் அப்பாவின் சாயலில் அப்படியே இருந்தது அவரகள்மேல் என் வெறுப்பை அதிகப்படுத்தியிருந்தது. அவர்கள் என் அப்பாவின் செல்லப்பிள்ளைகள். நான் அப்பா இல்லாமலேயே வளர்ந்த பிள்ளை.

கண்ணாடியின் முன் என்னையே பார்த்துக்கொண்டேன். நான் அம்மாவின் சாயல். அம்மாவைப் போலவே கொஞ்சம் நிறமாகவே இருந்தேன். ஆனால் அக்கா சித்ரா மற்றும் மோகனும் ராமனும் அப்பாவைப் போலவே கறுப்பு. அவர்களின் அந்த அன்றைய வரவு எனக்கும் என் அம்மாவுக்குமான நெருக்கத்தைப் பங்குபோட வந்ததாகவே எனக்குப் பட்டது. அவர்களைப் பார்க்கவே எனக்குப் பிடிக்கவில்லை. அன்று அக்காவும் மோகனும் ராமனும் பல முறை என்னிடம் பேச முற்பட்டபோது அவர்களை முழுவதுமாகத் தவிர்த்துவிட்டேன். வாழ்க்கையின் பயணத்தில் சில சமயங்களில் உறவுகளையும் உதிர்த்துவிட வேண்டியிருக்கிறது.

எனக்குப் பல்கலைக்கழகத்தில் இடம் கிடைத்தபோதுகூட அம்மாவை விட்டுப் பிரிந்து செல்லவேண்டுமே, அம்மாவுக்கு என்னைவிட்டால் வேறு ஆளில்லையே, தனிமையில் இருப்பாளே என மிகவும் கஷ்டமாக இருந்தது.

 அப்போதுகூட அம்மா,

‘என்னைப் பத்தி அதிகம் யோசிக்காதே, நான் ஆசிரியர்ப் பயிற்சிக் கல்லூரியில் மட்டுமே படித்து ஆசிரியரானேன். நீ என்னைவிட அதிகம் படிக்கவேண்டும். வாழ்க்கையில் இன்னும் பலமடங்கு சிறப்பாக இருக்கவேண்டும்.’ என்றாள்.

அம்மா என்னை வழியனுப்ப வந்தபோது, தாப்பா ரோடு இரயில் நிலையத்திற்கு அப்பாவும் வந்திருந்தார். அவருடன் அக்கா சித்ரா, மோகன், ராமன் என எல்லாரும் வந்திருந்தார்கள். இரயில் புறப்படும் சமயத்தில் அப்பா ஒரு வெள்ளைக் கவரை என்னிடம் நீட்ட, அதைப் பாராவண்ணமாய் இரயிலில் ஏறி நின்றுகொண்டு அம்மாவுக்குக் கையசைத்தேன். இரயில் மெல்ல மெல்ல நகர அவர்கள் அனைவரும் என் பார்வையிலிருந்து தொலைந்து போனார்கள்.

பட்டக்கல்வி முடிந்த கையோடு கோலாலம்பூரில் உள்ள ஓர் அலுவலகத்தில் வேலை. மீண்டும் அம்மாவைப் பிரியவேண்டிய நிர்ப்பந்தம். இங்கே ஒரு நல்ல வீடு பார்த்து அம்மாவையும் என்னுடன் வைத்துக்கொள்ளவேண்டும் என நினைத்து வேலையில் சேர்ந்தேன். ஆனால் இந்த ஓரண்டிற்குள் அம்மாவும் என்னை விட்டுப் போய்விட்டாள்.

அம்மாவுக்கு என்ன நோய் என்றுகூடத் தெரிந்துகொள்வதற்குள் அம்மா அவசர அவசரமாக என்னைத் தனியனாக்கிச் சென்றுவிட்டாள்.

‘அம்மாவுக்கு ரொம்பவும் முடியல, உடனே வா,’ என சித்ரா அக்கா அலுவலகத் தொலைபேசிக்குத் தகவல் சொன்னதாகக் கேசு என்னிடம் சொன்னபோது ஒரு கணம் செய்வதறியாது தவித்துப் போனேன். கேசுவும் பழநியும்தான் ஒரு வாடகை வண்டியைப் பிடித்து என்னை தாப்பாவிற்கு அனுப்பிவைத்தனர்.

அம்மாவை அந்தக் கோலத்தில் என்னால் பார்க்கவே முடியல. விழிகளில் கண்ணீர்த்துகள்கள் தெப்பமிட்டன. உடல் சிறுத்து தோல்கள் சுருங்கி, விழிகளில் கண்ணீரைத் தேக்கி எனக்காகவே காத்திருந்ததுபோல் என்னைக் கண்டவுடனேயே அழத்தொடங்கிவிட்டாள். அவள் பேசும் ஒவ்வொரு சொல்லும் தட்டுத்தடுமாறி வெளிவந்துகொண்டிருந்தது.

‘அப்பாவை நான் ரொம்ப கஷ்டப்படுத்திட்டேன், இந்த உசுரு போறதுக்குள்ள அவருகிட்ட மன்னிப்புக் கேட்கணும், நீயும் அவரை ஏற்றுக்கொள், எனக்குப் பிறகு நீ அவரிடமே சேர்ந்துவிடு, அவருக்கு உன்ன ரொம்ப பிடிக்கும்,’

அம்மா சொல்வது எதுவும் எனக்குப் புரியவில்லை. இதுநாள்வரையில் அப்பாவைப் பற்றி எனக்குள் எதிர்மறையான எண்ணங்களை விதைத்தவள் இன்று ஏன் இப்படிப் பேசுகிறாள். கேட்பதற்கு நேரமும் ஒத்துழைக்கவில்லை. சித்ராவும் மோகனும் ராமனும் அம்மாவின் தலைமாட்டிலேயே அழும் கண்களுடன் உட்கார்ந்திருந்தனர். பலமுறை சித்ரா அக்கா கூப்பிட்டப்பிறகே அப்பா அங்கு வந்தார்.

அம்மா அவரிடம் மன்னிப்புக் கேட்டாள். தான் செய்த தவற்றையெல்லாம் மன்னித்துவிடுமாறு அழுது உருகினாள். அவர் தலையை மட்டும் ஆட்டிவிட்டு அமைதியாக இருந்த அந்தத் தருணத்தில் அம்மாவின் உயிர் பிரிந்தது. அக்கா சித்ரா கதறினாள். கூடவே என் இரண்டு அண்ணன்களும் அழுதனர். அப்பாவின் விழிகள் சிவந்து குளங்களாகியிருந்தன. அந்த வயதானவர் அம்மாவை முழுமையாக ஒரு முறை பார்த்துவிட்டு அந்த இடத்தைவிட்டு அகன்றார். நான் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தேன். எல்லாமே முடிந்தது. இனி எனக்கு யார் இருக்கிறார்கள்? மனம் கல்லாகிப் பாரமாய்க் கனத்தது.

அம்மாவின் இறுதி காரியங்களையும் செய்யவேண்டியிருந்த சில சடங்கு சம்பிரதாயங்களையும் முடித்துவிட்டு மூன்று நாட்களுக்குப் பிறகு மீண்டும் தலைநகருக்குத் திரும்பினேன். எனக்கு யாருமில்லை என்ற உணர்வு அதிகமான தாக்கத்தை எனக்குள் ஏற்படுத்தி என்னை வாட்டியெடுத்தது. தனிமையின் அந்தக் கணங்களை அம்மா முழுமையாகவே தனதாக்கிக்கொண்டாள். பிரிவின் மீதான துடிப்புகளால் இதயம் கனத்து, விழிகள் கசிந்து, இதழ்களின் உராய்வுகளில் வந்துகொண்டேயிருந்தது அழுகை.  அதன் பிறகு அம்மாவின் பதினாறாவது துக்கத்துக்குச் சென்றபோது எங்கே பூசை போடுவது என்ற கேள்வி எழுந்தது. ஏதோ சொல்ல வந்த அப்பா சொல்லும்முன்,

‘அம்மா வாழ்ந்த வீட்டுலத்தான் செய்யனும்’ என்றேன். அக்கா சித்ராவிடம் கண்களால் எதையோ உணர்த்திவிட்டு அமைதியானார். எல்லாம் முடிந்து கிளம்பும்போது அக்கா சித்ரா,

‘உன்னுடைய பொருட்களையெல்லாம் எங்க வீட்டுல வச்சிடவா’

என்றாள்.

‘ஒன்னும் தேவையில்ல’

‘இங்க யாரும் இல்ல....’

‘எனக்குன்னுதான் யாருமில்ல….’

‘அப்பா ஆசைப்படுறார்’

நான் பதில் ஏதும் சொல்லாமல் வந்துவிட்டேன். வாடகை வாகனம் சிறிது தூரம் சென்றபோது, திரும்பிப் பார்க்கையில் அக்காவும் அண்ணன்களும் எனக்காக கையசைத்துக் கொண்டிருப்பது தெரிந்தது. அவர்களுக்குப் பின்னால் அப்பாவின் உருவம் அங்கே நிறமிழந்துகொண்டிருந்தது. சிறுவயது முதல் இன்றுவரை அவர்கள் என்னை நெருங்க முயற்சி செய்து தோற்றுக்கொண்டிருந்தாலும் அவர்கள் மாறாத அன்புடன் அப்படியேதான் இருக்கிறார்கள்.

‘அப்பா உன்ன நெனச்சி ரொம்ப கவலைப்படுறார். இந்தத் தீபாவளிக்காவது வீட்டுக்கு வந்துட்டுப் போ. அம்மாவுக்குப் படையல் போடனும். எங்க வீட்ல தங்கக் கூட வேணாம். உன் வீட்டிலேயே தங்கிக்க. நீ வந்துட்டுப் போனாளே போதும். நான் அந்த வீட்டைச் சுத்தம் பண்ணிவைக்கிறேன்.’

அக்கா சித்ரா கடந்த சில தினங்களாக என்னுடன் தொலைபேசியில் தொடர்புகொண்டு கூப்பிட்டுக்கொண்டே இருக்கிறாள். நவம்பர் 10 தீபாவளி. அம்மாவுக்கு தீபாவளிக்கு முதல்நாள் படையல் போடவேண்டும் என்று என்னை வரச்சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறாள். இது அம்மாவுக்கான முதல் தீபாவளிப் படையல்.

‘கண்டிப்பாக வந்துவிடு. இந்த அக்காவுக்காகவாவது வா. அப்பா பாவம். உன் நினைவுதான் எப்போதும். வயசானவங்கள நாமதானே சந்தோஷமாக வச்சிருக்கனும். அப்புறம் மோகனும் ராமனும்கூட நீ வருவியான்னு கேட்டுக்கிட்டே இருக்காங்க. மோகன்கூட உனக்காக இருபத்து நான்கு ஃபீட் சீனப் பட்டாசு ஆர்டர் பண்ணியிருக்கான்’

எனக்குப் பட்டாசு வெடிக்க ரொம்பப் பிடிக்கும். அம்மாதான் விடமாட்டாள். பட்டாசு வெடிப்பது தப்பு என்பாள். அது மற்றவர்களுக்கு அசௌகரியத்தைக் கொடுக்கும் என்பாள். அப்படியும் அம்மாவுக்குத் தெரியாமல் கம்பத்துப் பையன்களுடன் சேர்ந்து ஒன்றிரண்டு வெடித்துவிடுவேன்.

என் சின்ன வயசு ஆசைகளைக்கூட இன்னும் மறக்காமல், எப்படி இவர்களால் இப்படி இருக்க முடிகிறது? எனக்காக ஒவ்வொன்றையும் பார்த்துப் பார்த்துச் செய்கிறார்களே!   இவர்களை விட்டு விலகி விலகி தள்ளிப் போனாலும் அவர்கள் என்னை விடுவதாக இல்லையே!

‘நீதான் லீவே எடுக்குறதில்லையே, ஒரு வாரம் லீவு போட்டுட்டு போயிட்டு வா’

கேசுவின் ஆலோசனையும் எனக்குச் சரியாகவே பட்டது. மேலும் கம்பத்து வீட்டைப் பார்த்தும் அதிக நாட்களாகிவிட்டது. அம்மா வாழ்ந்த வீட்டைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் அம்மா எனக்காக அங்கே காத்திருப்பதுபோல் ஓர் உள்ளுணர்வு ஏற்படுவதுண்டு. அதற்காகவாவது செல்லவேண்டும். அடுத்து முதல்முறையாக அப்பாவையும் அக்கா சித்ராவையும் அண்ணன்கள் மோகன் ராமன் இருவரையும் பார்க்கவேண்டும் என்ற ஆசையும் இப்போது புதுசாய் வந்திருக்கிறது. அம்மாவின் இறப்பிற்குப் பிறகு அக்கா சித்ரா அடிக்கடி தொடர்புகொண்டு பேசத் தொடங்கியதும் இதற்கு ஒரு காரணமாகவும் இருக்கலாம்.

தாப்பா ரோடு இரயில் நிலையத்தில் எனக்காக மோகனும் ராமனும் காத்துக்கொண்டிருந்தனர். நான் இறங்கியதும் கைகுலுக்கிக் கட்டியணைத்துக் கொண்டனர். என் கைகளிலிருந்த இரண்டு ‘பேக்’குகளையும் வாங்கிக்கொண்டனர். அக்கா சித்ரா எதிரில் உள்ள பகவதி அம்மன் ஆலயத்திலிருந்து என்னைப் பார்த்துக் கையசைத்தாள். மூவரின் முகமும் என்னைப் பார்த்ததும் அகம் மலர்ந்தது என்பதை என்னால் உணரமுடிந்தது.

வீட்டிற்குள் நுழைந்ததும் நான் அப்பாவைத்தான் தேடினேன். என் கண்களுக்கு அவர் அகப்படவில்லை. அவரைக் காணாததால் ஏனோ என் மனம் தவிக்க ஆரம்பித்தது. இந்த உணர்வு எனக்குப் புதிதாகவும் இருந்தது.

‘அப்பா’

என்றேன்.

‘அப்பா தாப்பா மார்க்கெட்டுக்குப் போயிருக்காரு, உனக்கு களைப்பா இருக்கா? இல்ல அப்படியே அம்மா வீட்டுக்குப் போய் பாத்துட்டு வருவோமா?’

‘போலாமே’

என்றதும் அக்கா, அண்ணன்கள் இருவரிடமும் ஏதோ வேலை சொல்லிவிட்டு என்னுடன் கிளம்பினாள்.

இந்த வீட்டை விட்டு எதிர்த்திசையில் இருக்கும் மண்சாலையில் கிழக்கே நோக்கி நடந்தால் அடுத்து வரும் நான்காவது வரிசையில் அம்மாவுடன் நான் வாழ்ந்த வீடு இருக்கிறது. அக்கம் பக்கத்து தோட்டங்களில் வேலையெல்லாம் குறைந்துபோய்விட்ட சூழலில் பல கம்பத்து வீடுகள் ஆளில்லாமல் பாழடைந்து கிடந்தன.

‘வீடு சுத்தமா இருக்கு, சுத்தம் பண்ணியா?’

‘ஆமா நேத்துதான், நாங்க மூனுபேரும் அப்பாவும்தான்’

‘அப்பாவுமா!’

‘ஆமா, நீதான் அவர புரிஞ்சிக்கல’

‘அவருக்கு உம்மேலத்தான் ரொம்ப பாசம்’

வீட்டில் நுழைந்தவுடனேயே அம்மா அங்கே அவனருகே இருப்பதாக ஒரு மெல்லிய உணர்வு.

‘அக்கா, நா ஒன்னு கேட்பேன். பதில் சொல்றீயா?’

‘ம், கேளு’

‘அம்மாவும் அப்பாவும் ஏன் பிரிஞ்சிட்டாங்க?’

இதுவரை அம்மாவிடம்கூட கேட்டதில்லை. அக்கா அமைதியாக இருந்தாள். பலமுறை நான் வற்புறுத்திக் கேட்ட பின்தான் கலங்கிய விழிகளுடன் பேசத்தொடங்கினாள்.

‘அப்பா, பெற்றோர்களின் வற்புறுத்தலில்தான் அம்மாவைத் திருமணம் செய்துகொண்டார். அப்போ அப்பா ஒரு மலாய்ப்பள்ளியில் ஆபிஸ் பையனாகவும் அம்மா தொங்வா தோட்டத் தமிழ்ப்பள்ளியில் தற்காலிக ஆசிரியராகவும் வேலையில் இருந்தாங்க. ஆரம்பத்தில் மகிழ்ச்சியான அவங்களோட வாழ்க்கை, அம்மா கல்லூரிக்குச் சென்று ஆசிரியரான பின் ஆட்டம் கண்டது. நானும் மற்ற இரண்டு அண்ணன்களும் பிறந்த பிறகு அம்மா, அப்பாவை மிகவும் மோசமாகப் பேச ஆரம்பிச்சிட்டாங்க. அவரோட வேலைய மட்டமா பேசுவாங்க. அம்மாவுக்கு அப்பாவைவிட நல்ல சம்பளம். அப்பாவை மதிக்கிறதில்ல. அப்பா அம்மாவோட சம்பளத்தைத் தொடக்கூட மாட்டாரு. வீட்டுச் செலவு எல்லாத்தையுமே அப்பாதான் பாத்துப்பாரு. ஆனா அம்மா தன் முழுச் சம்பளத்தையும் தனக்காகவும் தன் குடும்பத்துக்காகவும் மட்டுமே செலவு பண்ணிப்பாங்க. அம்மாவுக்குக் காருகூட அப்பா லோன் போட்டுத்தான் வாங்கிக் கொடுத்தாரு. ஆனா அவரு பாவிச்சது சாதாரண ‘ஹொண்டா செவெண்டிதான்.’

அம்மா எப்போதும் அப்பா செய்ற சின்னச் சின்ன தவறுகள எல்லா பெருசாக்கி ஏசிக்கிட்டுத்தான் இருப்பாங்க. அப்பா எல்லாத்துக்கும் அமைதியாதான் இருந்தாங்க. ஆனா, ஒரு நாள் அப்பாவ அடிக்கிறதுக்குக்கூட கையை ஓங்கி, வீட்ட விட்டு வெளியே போகச் சொல்லிட்டாங்க. அப்போ நீ ஆறுமாசக் கைக்குழந்தையா இருந்ததால உன்ன அம்மாகிட்டேயே விட்டுட்டு, அப்பா என்னையும் மோகனையும் ராமனையும் அவுங்க அம்மா வீட்டுக்கு கூட்டியாந்துட்டாரு. பாட்டி இறந்தபிறகு எங்களை வளர்க்க அப்பா ரொம்ப கஷ்டப்பட்டாரு. அது போக, பொண்டாட்டி அடிச்சி வீட்ட விட்டு விரட்டிட்டா...போன்ற அவலப் பேச்செல்லாம் கேட்டுத் துடிச்சுப் போவாரு. எனக்குத் தெரியும், அப்பா அம்மாவால வாழ்க்கையில ரொம்ப கஷ்டத்தை அனுபவிச்சிட்டாரு, அத கஷ்டம்னு சொல்றதவிட அவமானும்னு சொன்னாத்தான் சரியாயிருக்கும். நீகூட சும்மாவா இருந்த? அவர எப்படியெல்லாம் அவமானப்படுத்தனுமோ அதையெல்லாம் பண்ணுன....’

அக்கா சொல்லிவிட்டு என் முகத்தைப் பார்த்தாள். அந்தப் பார்வையை ஏனோ என்னால் எதிர்கொள்ளமுடியவில்லை. எனக்குள் வலித்தது. அந்த வலி, வார்த்தைகளைத் தொண்டைக்குள்ளேயே ஒட்டடைப் படிந்த சமாதிகளாக்கியது.

‘ஆனா அப்பா, அம்மா மேலயும் உம்மேலயும் உசுரையே வச்சிருந்தாரு, பிரிஞ்சி வாழ்ந்தபோதும் அம்மாவை விவாகரத்துப் பண்ணவேயில்ல. அதுபோல இன்னொரு கல்யாணமும் பண்ணிக்கல, இன்னவரைக்கும் என்னோட சம்பளத்தையோ இல்ல மோகன் ராமன் ரெண்டு பேரோட சம்பளத்தையோ அவர் தொட்டதுகூட கிடையாது, சொன்னாலும் கேட்க மாட்றாரு, அவரு பாட்டுக்கு உழைச்சிக்கிட்டேயிருக்காரு’

என்றவாறு தன் கண்களில் பனித்திருந்ததை தன் விரல்களால் துடைத்துக்கொண்டாள் அக்கா சித்ரா. 

(நவம்பர் 2015 - நயனம்)
(செம்மொழி 2015 )

           ------------------------------முற்றும்------------