குடை
கிழிந்துகொண்டிருக்கிறது
தேவதாசிகள் கூடும்
அந்தத் தெருவில்
உன் நினைவுகளைச்
சுமந்துகொண்டு
நடந்து கொண்டிருக்கிறேன்
உன் வார்த்தைகளை
என் மனதுக்குக்
குடையாக்கி
நடந்து கொண்டிருக்கிறேன்
தேவதாசி ஒருத்தியின்
கொஞ்சலிலும் கெஞ்சலிலும்
பெரும்காற்று வீசுகிறது
நான்
உனக்கு உண்மையாக இருக்கவே
விருப்பப்படுகிறேன்
ராமனும் கிருஷ்ணனும்
என்னைப்பார்த்து
சிரிக்கின்றனர்
என் இதயத்தில்
உன் முகம்
அமிழ்ந்த தடம்
வெற்றிடமாய்
காற்றில் மிதக்கிறது
குடை
கிழிந்துகொண்டிருக்கிறது.
தொலைந்து போனவர்கள்
சமூகப் பூச்சுகளின்
சாயம் வெளுக்கும் பொழுது
சுயசிந்தனைகளை விழுங்கிய
சமூக விழுமியங்களின் கடப்பாடுகள்
சத்தம் போட்டு ஒப்பாரி வைக்கின்றன
மனத்துக்குள் தினிக்கப்பட்ட
மதம் என்ற வேர்
மனிதத்தை ஒடுக்கிவிட்டு
மனிதவிருட்சத்தின் கிளைகளுக்கும் இலைகளுக்கும்
கோட்பாடுகளையும் தத்துங்களையும் மட்டும்
ஓதிக்கொண்டிருக்கிறது சாத்தான்களின் வேதங்களாக
ஜகத்தின் முகம் கிழித்தெறியப்பட்டு
வந்த இந்த வன்முறையின் சுவாசம்
வன்மங்களின் கூடாரமாய்க் கூப்பாடுப் போட்டு
நிலவைத் தன் பக்கமாய்ச் சாட்சிக்கு
நிறுத்தி அஹிம்சையைப் பேசுகிறது
முகுந்தன் முகமட்டாக வாழ்வதும்
முனியாண்டி ஏண்டியாக வாழ்வதும்
சோமு சேம் ஆக வாழ்வதும்
எல்லாம் அவரவர் விருப்பம்
எல்லாம் சரிதான் என் தோழனே
மனிதனாய் இப்புவியில்
நாம் ஜனிப்பது எப்போது...........
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக